GERARD WILK

Klasyczna makieta serii, pokaźna liczba sporych reprodukcji fantastycznych fotografii, w tym rozkładówkowych.

Oprawa twarda, okładka w głębokiej czerni, wspaniały portret bohatera w baletowej, bardzo wyrazistej charyzmatycznej pozie.

Typografia oparta na brawurowym (z paru względów) połączeniu krojów Neue Kabel i Gill Sans. 

Tekst złożony Calluną, jak spora część serii. Druk na papierze EccoBook, oprawa twarda, szyta, grzbiet okrągły.

Na wyklejce biogram bohatera i blurby autorstwa Mateusza Damięckiego i Marii Szabłowskiej.

Niezwykle barwna postać, niezwykle barwna książka, chociaż wydrukowana w całości w czerni i bieli. 

Klasyczna makieta serii, pokaźna liczba sporych reprodukcji fantastycznych fotografii, w tym rozkładówkowych.

Oprawa twarda, okładka w głębokiej czerni, wspaniały portret bohatera w baletowej, bardzo wyrazistej charyzmatycznej pozie.

Typografia oparta na brawurowym (z paru względów) połączeniu krojów Neue Kabel i Gill Sans. 

Tekst złożony Calluną, jak spora część serii. Druk na papierze EccoBook, oprawa twarda, szyta, grzbiet okrągły.

Na wyklejce biogram bohatera i blurby autorstwa Mateusza Damięckiego i Marii Szabłowskiej.

Niezwykle barwna postać, niezwykle barwna książka, chociaż wydrukowana w całości w czerni i bieli. 

Co za czasy, co za człowiek, co za świat! Aż chce się zatańczyć z Wilkiem!

Mateusz Damięcki

Co za czasy, co za człowiek, co za świat! Aż chce się zatańczyć z Wilkiem!

Mateusz Damięcki

Nie znosiłam rytmiki. Całe życie nie tańczę. Babcia zabierała mnie regularnie do opery i ze wszystkich spektakli zawsze najmniej podobały mi się balety. W ogóle nie kupowałam tej konwencji. Nic więc dziwnego, że z wielką niechęcią szłam na Spartakusa Chaczaturiana, gdzie w roli tytułowej tańczył, jak twierdziła babcia, jakiś „­genialny młodzie­niec”. Posłusznie poszłam, bo  babcia nie znosiła sprzeciwu. To było coś niesamowitego – energia, uroda... ten taniec, klasyczny przecież, ale jakby bardziej ­nowoczesny. W jednej chwili stałam się fanką Gerarda Wilka. Teraz, czytając jego biografię, napisaną przez przyjaciółkę i partnerkę sceniczną Zofię Rudnicką, z przyjemnością wracam do tamtych czasów. One niewątpliwie są słusznie minione, ale ­akurat wtedy byliśmy młodzi, a w kulturze ­działo się wiele ciekawych rzeczy.

Maria Szabłowska

Nie znosiłam rytmiki. Całe życie nie tańczę. Babcia zabierała mnie regularnie do opery i ze wszystkich spektakli zawsze najmniej podobały mi się balety. W ogóle nie kupowałam tej konwencji. Nic więc dziwnego, że z wielką niechęcią szłam na Spartakusa Chaczaturiana, gdzie w roli tytułowej tańczył, jak twierdziła babcia, jakiś „­genialny młodzie­niec”. Posłusznie poszłam, bo  babcia nie znosiła sprzeciwu. To było coś niesamowitego – energia, uroda... ten taniec, klasyczny przecież, ale jakby bardziej ­nowoczesny. W jednej chwili stałam się fanką Gerarda Wilka. Teraz, czytając jego biografię, napisaną przez przyjaciółkę i partnerkę sceniczną Zofię Rudnicką, z przyjemnością wracam do tamtych czasów. One niewątpliwie są słusznie minione, ale ­akurat wtedy byliśmy młodzi, a w kulturze ­działo się wiele ciekawych rzeczy.

Maria Szabłowska