ŚLADY HOLOKAUSTU W IMAGINARIUM KULTURY POLSKIEJ

„Książka pokazuje, w jakiś sposób rozmaite znaki dyskursywne, performatywne i wizualne przywołują, choć nie zawsze w sposób oczywisty, skojarzenia z Zagładą. Znaki te manifestują się w wypowiedziach potocznych, artystycznych, naukowych i w różnych mediach – w słowie mówionym, pisanym, w druku, fotografii, filmie, architekturze czy wielogatunkowych głosach internetowych. Odwołują się nich zarówno kibice piłki nożnej, jak i bywalcy wystaw sztuki współczesnej, zarówno miłośnicy antysemickich dowcipów, jak i członkowie organizacji walczących z mową nienawiści.

Autorzy i autorki książki proponują interpretacyjne podążanie za śladami Zagłady odciśniętymi w polskim zbiorowym imaginarium. Odsłaniają mapę zagadnień, na którą składają się między innymi: kwestia widzialności ludobójstwa, różne sposoby uwikłania Polaków w Zagładę, martyrologiczna rywalizacja z jej ofiarami, problem «obojętności» świadków i przejmowania mienia «pożydowskiego». Pytają również o możliwość reprezentacji doświadczenia Holocaustu i wskazują szereg dylematów związanych z pamięcią o nim, m.in. etyczny wymiar form upamiętniania czy edukacji oraz «skażenie» polskiej ziemi przez to wydarzenie historyczne.

Status śladów Holokaustu pośród wielu innych znaków przeszłości jest w polskiej kulturze szczególny, tak jak szczególnym doświadczeniem była zagłada Żydów, która dokonała się nie tylko w obozach na okupowanych terenach Polski, lecz również na ulicach, placach, kirkutach, w budynkach szkół i szpitali, w mieszkaniach prywatnych, w bramach, lasach i stodołach. Znaki odsyłające do Zagłady mają w kulturze polskiej charakter nie tylko pojęciowy, lecz również materialny, wpisując się w pejzaż miast, miasteczek i krajobraz wiejski”.

[NOTA WYDAWCY]

„Książka pokazuje, w jakiś sposób rozmaite znaki dyskursywne, performatywne i wizualne przywołują, choć nie zawsze w sposób oczywisty, skojarzenia z Zagładą. Znaki te manifestują się w wypowiedziach potocznych, artystycznych, naukowych i w różnych mediach – w słowie mówionym, pisanym, w druku, fotografii, filmie, architekturze czy wielogatunkowych głosach internetowych. Odwołują się nich zarówno kibice piłki nożnej, jak i bywalcy wystaw sztuki współczesnej, zarówno miłośnicy antysemickich dowcipów, jak i członkowie organizacji walczących z mową nienawiści.

Autorzy i autorki książki proponują interpretacyjne podążanie za śladami Zagłady odciśniętymi w polskim zbiorowym imaginarium. Odsłaniają mapę zagadnień, na którą składają się między innymi: kwestia widzialności ludobójstwa, różne sposoby uwikłania Polaków w Zagładę, martyrologiczna rywalizacja z jej ofiarami, problem «obojętności» świadków i przejmowania mienia «pożydowskiego». Pytają również o możliwość reprezentacji doświadczenia Holocaustu i wskazują szereg dylematów związanych z pamięcią o nim, m.in. etyczny wymiar form upamiętniania czy edukacji oraz «skażenie» polskiej ziemi przez to wydarzenie historyczne.

Status śladów Holokaustu pośród wielu innych znaków przeszłości jest w polskiej kulturze szczególny, tak jak szczególnym doświadczeniem była zagłada Żydów, która dokonała się nie tylko w obozach na okupowanych terenach Polski, lecz również na ulicach, placach, kirkutach, w budynkach szkół i szpitali, w mieszkaniach prywatnych, w bramach, lasach i stodołach. Znaki odsyłające do Zagłady mają w kulturze polskiej charakter nie tylko pojęciowy, lecz również materialny, wpisując się w pejzaż miast, miasteczek i krajobraz wiejski”.

[NOTA WYDAWCY]

Fotografia Elżbiety Janickiej, „Treblinka II”  (10.07.2004) z cyklu „Miejsce nieparzyste” (2003–2004) została zarekomendowana przez redaktorx książki. Ze względu na jej siłę wyrazu i walory semantyczne zdecydowałem się na minimalistyczne podejście do formuły graficznej: biały niepowlekany karton + najprostszy krój maszynowy, czyli Courier New. Wszystkie teksty na okładce zostały podane tym samym stopniem pisma – w zamierzeniu gest ten miał przydawać projektowi autentyczności, nawiązując formalnie do roboczej dokumentacji dokonywanej na maszynie do pisania. Skojarzenia nasuwają się niemal automatycznie, ale bez dosłowności.

Fotografia Elżbiety Janickiej, „Treblinka II”  (10.07.2004) z cyklu „Miejsce nieparzyste” (2003–2004) została zarekomendowana przez redaktorx książki. Ze względu na jej siłę wyrazu i walory semantyczne zdecydowałem się na minimalistyczne podejście do formuły graficznej: biały niepowlekany karton + najprostszy krój maszynowy, czyli Courier New. Wszystkie teksty na okładce zostały podane tym samym stopniem pisma – w zamierzeniu gest ten miał przydawać projektowi autentyczności, nawiązując formalnie do roboczej dokumentacji dokonywanej na maszynie do pisania. Skojarzenia nasuwają się niemal automatycznie, ale bez dosłowności.

Okładka na niepowlekanym kartonie Munken Lynx 240 g, środek na papierze Munken Print White 70 g. Cienki papier w środku sprawia, że książka jest bardzo elastyczna, świetnie pracuje. Dodatkowy walor to obniżona nieprzezroczystość – tekst i grafika lekko prześwitują, co przydaje książce roboczego charakteru, a przede wszystkim pewnej surowości z jednej, delikatności z drugiej strony. Tytułowe ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej przebijają na drugą stronę, ujawniają się niemal na każdym kroku, są stale obecne i wyczuwalne.

Okładka na niepowlekanym kartonie Munken Lynx 240 g, środek na papierze Munken Print White 70 g. Cienki papier w środku sprawia, że książka jest bardzo elastyczna, świetnie pracuje. Dodatkowy walor to obniżona nieprzezroczystość – tekst i grafika lekko prześwitują, co przydaje książce roboczego charakteru, a przede wszystkim pewnej surowości z jednej, delikatności z drugiej strony. Tytułowe ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej przebijają na drugą stronę, ujawniają się niemal na każdym kroku, są stale obecne i wyczuwalne.

W projekcie makiety (poza krojem Courier New) wykorzystałem szeryfowego klasyka – antykwę szkocką Matthew Cartera, czyli Millera w wersji tekstowej i display, które nieco złagodziły surowy wydźwięk wprowadzany przez krój maszynowy. Lekka konstrukcja litery Millera dobrze koresponduje z formułą techniczną i projektową publikacji.

W książce zreprodukowano około setki prac – zdjęć, grafik, memów, stopklatek etc. W orientacji w materiale pomagać mają słowa klucze, wg których redaktorx i autorx – związani przede wszystkim z Instytutem Kultury Polskiej UW – zmapowali temat. W projekcie makiety oddane to zostało za pomocą marginaliów z odsyłaczami w postaci strzałek.

W projekcie makiety (poza krojem Courier New) wykorzystałem szeryfowego klasyka – antykwę szkocką Matthew Cartera, czyli Millera w wersji tekstowej i display, które nieco złagodziły surowy wydźwięk wprowadzany przez krój maszynowy. Lekka konstrukcja litery Millera dobrze koresponduje z formułą techniczną i projektową publikacji.

W książce zreprodukowano około setki prac – zdjęć, grafik, memów, stopklatek etc. W orientacji w materiale pomagać mają słowa klucze, wg których redaktorx i autorx – związani przede wszystkim z Instytutem Kultury Polskiej UW – zmapowali temat. W projekcie makiety oddane to zostało za pomocą marginaliów z odsyłaczami w postaci strzałek.